Bazen vazgeçemeyiz.. Korkarız vazgeçmekten .. Hep içimizde bir korku , bir burukluk olmaz mı ? Ya vazgeçtiğimiz anda dönerse ? Ya o güzel zamanları tekrar yaşarsak ? Aklımız da hep bu sorular dönüp durmaz mı.. Kendi kendimize tartışırken beynimiz tam bir savaş alanı değil mi.. En çok korktuğumuz şeyler en çok istediklerimiz aslında.. Hep en güzel şeyleri hayal ederken kimse en kötüsü düşünmez. Yapmayız bunu. Yapamayız zaten.. Uçuruma sürüklemek beynini ve kalbini.. Hayır şimdi geri gelmezse ne yapacaksınız bütün ömür onu bekleyeceksiniz demeyin.. Bekleniyor. Umurumda değil dediğin zaman bile umurunda oluyor insanın..
Hadi bu bekleme olayını anladık .. Kendi çapımızda üzüle sıkıla kendimize kızarak,hayal kurarak kimi zaman ağlayarak geçiyor bu süreç. Burada sıkıntı yok zaten alıştık ki zaten biz buna . Asıl olay sen tam onsuzluğa alışıyorsun . Hayatını düzene sokuyorsun , insanlarla tekrar bir bağlantı kuruyorsun asosyallik den sosyalliğe yürümesek de emeklerken geliyor biri karşımıza ordan burdan kaçmaya çalışırken " ya dur bir dakika ben kötü biri değilim, Hem sen hala beni seviyorsun arkadaş ne bu tavır hayırdır " edasıyla insanı çileden çıkartmak için gerekli malzemeleri elinde toplamış bak ben geldim diyor.Tamam tamam sakin olun hepiniz yaşadınız bunu biliyorum. Yani böyledir genel işleyiş. Sistem böyle yazılmış. Abi buna bir format dönsek ?? Olmaz.
Aslında gayette olur da işimize gelmiyor.. Başka birini sevmek değer vermez zor işler bunlar..Hazır elinde var bak acısıda bir acılı adana kadar..Öyle büyük sevmişiz ki düşünmeden , en ufak bir mantık yürütmeden .. Seneye de kullanırız yani bu aşkın acısını..
0 yorum:
Yorum Gönder